D- jak Dojrzałość, z perspektywy 30- latki…jak zjeść zielonego banana?

Jak wybieramy na straganie owoce staramy się, żeby były dojrzałe, albo przynajmniej na takie wyglądały. Weźmy na tapetę banana…ot Ci poczciwy banan, o finezyjnym, bezpruderyjnym kształcie…mało znam osób, które lubią cieszyć się jego smakiem, kiedy nie wydziela zapachu a smakuje jak byśmy wcinali białą kredę (tak, taką do tablicy…jak się kiedyś w klasach używało). Z wierzchu jest zielony, twardy, ciężko oderwać go od reszty kiści…Nawet jak już go oderwiesz…zjesz to “młodość banana” może Cię kosztować skurcze żołądka i zaparcia…no…chyba, że masz skłonności masochistyczne to bardzo proszę…jednak myślę, że zdrowiej i smaczniej wybrać te dojrzałe…mają przyjemny zapach i kuszący słodki smak. Na dojrzałym owocu mogą pojawić się brązowe kropki…świadczące o życiowej mądrości banana. Szybko oddziela się od reszty i rozpieszcza Twoje podniebienie.

Pamiętam…ile razy byłam zielonym bananem…a wydawało mi się, że jest inaczej. W gimnazjum kiedy na ostatniej pożegnalnej imprezie kupowaliśmy z ekipą wyskokowe alkohole , udając, że mam więcej lat niż mamy. Potem spożywając je tak namiętnie, że nie mogłam o nich zapomnieć przez kolejne 3 obiady… albo w liceum…wtedy to ja dopiero byłam dojrzała- wtedy mocno zamiennie używałam pojęć “dojrzała”- “dorosła”…jakieś było moje wielkie zdziwienie po latach…jak się okazało..po pierwsze, że to nie to samo, a po drugie, że dorosły nie zawsze znaczy dojrzały, a po trzecie, że mi się tylko wydawało… Wracając do LO…próbowałam dotleniać płuca za winklem na długiej przerwie, kopcąc kupione na sztuki westy icey…smakowały wybornie…jeszcze dojrzalsza byłam wtedy kiedy…mówiąc babci, że jadę uczyć się do koleżanki pognałam pkp do stolicy…odwiedzić mojego ówczesnego chłopaka. Studia…moja dojrzałość nabierała kolorów…kiedy w pierwszym roku zmieniłam kilka mieszkań…bo razem z moją ekipą, byliśmy uważani za nie dość dobrych lokatorów…a no i wtedy kiedy nabrałam się na to, że można mieć 17 nocek pod rząd pracując w gastronomii, potem jeszcze pójść potańczyć…i na koniec zdać cudownie egzaminy na sesji. Dwa oblałam…taki był ze mnie zielony banan. Podobnie…jak wychodziłam za mąż… w sumie młoda siksa byłam…a wydawało mi się, że to dojrzała decyzja. Mało tego pamiętam jakie miałam parcie na żeniaczkę …więc byłam szczęśliwa jak dostałam wymarzony ring. Nie, żebym żałowała…wiem dziś, że mam odpowiednią osobę przy boku…ale teraz będąc już bardziej dojrzałym bananem …jestem bardziej świadoma tego co rodzina, odpowiedzialność, kompromis..wybór…

No nie da się do końca: chcieć mieć rodziny i jeździć na erazmusy. Nie da się mieć turbo ciała i leżeć na kanapie. Nie da się mieć ciastka i zjeść ciastka. A tak robią i myślą niedojrzałe banany. I ja tak myślałam…a wydawało mi się, że jestem dorosła…i dojrzała oczywiscie. Jak zaczęłam nosić stanik, przywitałam pierwszą ciotkę zza oceanu, machnęłam maturę i wręczyli mi dowód osobisty do ręki…wydawało mi się, że wszystko mogę, że nie ma na mnie mocnych…heh…dobrze mieć już 30 lat 🙂 no prawie kończę w listopadzie. Zamykając tamten rozdział byłam po prostu młoda…a młodość rządzi się swoimi prawami. Nie byłam święta…ale czy dojrzały znaczy święty? Teraz z perspektywy wiem…że doświadczenia budują dojrzałość. Myślę, że daleko mi do pełnej dojrzałości…ale to nawet dość krzepiące.

Ponoć według mądrych książek jestem teraz w trudnym okresie…30 to takie pożegnanie z młodością…fizjologicznie przynajmniej…ciało traci na jędrności..szczególnie kiedy 30latka miała już okazję zasmakować macierzyństwa ( ale Chwała Bogu mamy Chodakowskie, Lewandowskie i inne Mel B, przy garści silnej woli i motywacji…nie jest tak źle). Na skroniach mogą pojawiać się pierwsze siwe włosy, a na czole albo w okolicach oczu mimiczne zmarszczki:), które zresztą całkiem lubię…widać przynajmniej, że żyję:)…no ale gdy zostawi się fizjologię i zewnętrzne aspekty okazuje się, że zmierzam drogą ku prawdziwej dojrzałości. A ta jak owocowo dałam Wam już znać na początku kojarzy mi się z najlepszą wersją banana, ze słodkością, byciem akurat , byciem tu i teraz. Prawdopodobnie gdyby nie droga zielonego banana…nigdy nie poznałabym co to znaczy stawać się dojrzałą.

Po części jestem…na pewno bardziej niż kiedyś- dziecko np. Mocno determinuje, żeby dojrzeć emocjonalnie, choć bez dwóch zdań znam takie, którym to nie pomogło, ale i takie, którym wcale nie trzeba potomstwa by być dojrzałą kobietą. Konkluzja ze straganu owocowego jest taka, że młodość to epizod w życiu. ( choć zawsze zostaje młodość ducha- i tego się będę trzymać). Że będą dojrzałym mam zgodę na przemijanie…dzięki czemu bardziej doceniam i potrafię cieszyć się z tego co mam, co mnie otacza. Że staje się autonomiczna…już coraz częściej myślę w kategoriach co dla mnie jest dobre…a nie czy zadowolę mamę, babcie, szefa..itd…z tym jest jak z urządzaniem wesela …jakich byś atrakcji nie zapewniła, pyszności nie wystawiła na stół, i litrami lała najszlachetniejsze trunki zawsze znajdzie się ktoś komu się nie podoba…i teraz myślę, że to jego problem. A mnie już nie zależy żeby się wszystkim przypodobać. Bo i po co? Dojrzałość jest dla mnie dbaniem w pierwszej kolejności o siebie…zdrowa na ciele, wewnętrznie spójna…dopiero mogę być szczęśliwa i roztaczać aurę szczęścia wśród najbliższych. Postępuję w zgodzie ze sobą…staram się nie poddawać modom.. Dbam o siebie…ale nie robię na chama się 18stką….jestem aktywna wobec życia…wiem, że przemija…chcę co najlepsze dla siebie z niego wyciągnąć i w drugą stronę coś dać. Myślę, że dojrzałość to luksus na który trzeba sobie zapracować…potem żyje się już tylko lepiej… 

jak u Was jest z dojrzałością? Czym się ona przejawia? albo czym nie jest dojrzałość?